Το μπουρίνι πέρασε χτες κι από την Ψαθούρα. Με την ταραχή μου από την επίσκεψη της φώκιας χτες, δεν έγραψα τίποτε γι’ αυτό. Ο νοτιάς αρχίνισε να λυσσομανάει από προχτές το βράδυ. Τα πάντα σφύριζαν και βούιζαν, δεν μπορούσα να περπατήσω έξω. Τη νύχτα, το μεγάλο χάλκινο συρματόσκοινο της γείωσης που κρέμεται από την κορφή του φάρου ελεύθερο, άρχισε να πάλλεται πέρα δώθε και να κάνει ένα διαολεμένο θόρυβο πάνω στη σύνδεσή του με τον τοίχο. Με το πρώτο φως (χτες) ο νοτιάς, μαλακωμένος πια, έφερε τελικά μια δίωρη γλυκιά βροχή. Το καλύτερο δώρο για όλα τα ζωντανά που ζουν πάνω στο νησί, φυτά και ζώα. Από κάπου πολύ βαθιά μέσα μου, από τον κόσμο των ενστίκτων μου φαίνεται, ανέβηκε και με πλημμύρισε ολόκληρο μια επιφανειακά ανεξήγητη ικανοποίηση. Μετά, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι κεραυνοί, επίσης από πολύ βαθιά μέσα μου, σίγουρα από τον κόσμο των ενστίκτων, ένας επιφανειακά ανεξήγητος φόβος με πλησίασε. Τα χρειάστηκα. Θυμήθηκα τις ιστορίες που μούλεγε ο φαροφύλακας για κεραυνούς που τα είχαν κάψει όλα «κι ευτυχώς που δεν ήμασταν μέσα τότε, αλλιώς...». Πέρασαν όμως χωρίς κακό. Το μεσημέρι ο αέρας καταλάγιασε, η ατμόσφαιρα λαγάρισε και βγήκε ο ζωοδότης. Μια λαμπερή και διάφανη ανοιξιάτικη μέρα.
Έστρεψα στο νότο. Τα Ερημονήσια ήρθαν για πρώτη φορά τόσο κοντά μου, και, λες και μεγάλωσαν, πλημμύρισαν το τοπίο με τους όγκους τους. Το Πιπέρι, τα Γιούρα, δίπλα, η Κυρα Παναγιά από πίσω, το Ξερό, η Αλόννησος, σε απόσταση αναπνοής. Όλα στο πιάτο. Όλο το Αρχιπέλαγος των Βορείων Σποράδων αμφιθεατρικά και γω να το κοιτάζω από το πίσω κάθισμα.
Γύρισα στο βορά. Ο Άθωνας εμφανίστηκε στο βάθος, για δεύτερη φορά μετά από 19 μέρες που ‘μαι εδώ, στεφανωμένος βέβαια με τη νεφοκορόνα που σπάνια αποχωρίζονται τα ψηλά βουνά. Η βροχή άνοιξε το δρόμο στο φως κι έκανε όλο το βορειοδυτικό Αιγαίο να μοιάζει πιο οικείο, πιο φιλικό, πιο κοντινό. Πιο στα μέτρα του ανθρώπου.

Σήμερα πάλι χάθηκαν όλα. Βροχή, συννεφιά κι αέρας όλη μέρα.