Σάββατο 10 Μαρτίου 2007


10 Μαρτίου 2007
Η εικόνα εντελώς χειμωνιάτικη σήμερα, ο άνεμος σφυροκοπάει με επτά, κι ορισμένες στιγμές 8 Beaufort τη βόρεια ακτή του νησιού, όπου βρίσκεται και ο φάρος. Μέσα στο κτίριο, σφυρίζουν όλα. Ένα βουητό ακούγεται από τον κεντρικό πύργο του φάρου καθώς ο άνεμος εκεί πάνω σφυρίζει πάνω στον πυργίσκο του φαναριού, στις πόρτες, τα παραθύρια. Σφυρίζει και η καμινάδα μου. Έκανα μια μικρή βόλτα για να φωτογραφίσω τα μανιασμένα κύματα, αλλά κυρίως έμεινα μέσα και δούλευα με χαρτιά και βιβλία. Τέτοιες μέρες με κρύο και βοριά δεν είναι σωστό να ενοχλεί κανείς τα πουλιά που κλωσούν τα αυγά τους και προσπαθούν να ζεστάνουν τους νεοσσούς.
Όταν φτάσαμε πριν από πέντε μέρες, ξεχάστηκε πάνω στο καΐκι το λάδι για τη γεννήτριά μου. Φτάνει τώρα στα όριά της και θάπρεπε να της αλλάξω τα λάδια, αλλά δεν έχω. Προχτές ξεκίνησε το φουσκωτό του λιμεναρχείου για περιπολία και θα ερχόταν και στην Ψαθούρα να μου το φέρει, αλλά στα μισά γύρισαν πίσω από τη φουρτούνα. Άλλωστε και τα νερά της Ψαθούρας δεν αστειεύονται, κι η προσέγγιση στο σκαλάκι είναι επικίνδυνο και καθόλου εύκολο πράγμα. Έχω μια μικρή αγωνία να μην πάθει τίποτα η γεννήτρια, διότι σε αυτή βασίζομαι για την επικοινωνία και την τηλε-εργασία, αλλά προσπαθώ να την ξεπεράσω.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόσο σημαντικά μπορούν να γίνουν τα ασήμαντα όταν κάποιος ζει αποκομμένος...

gerasimos είπε...

Έχω την εντύπωση ότι δεν είσαι πλέον μόνος στον φάρο με τον αέρα να σφυρίζει...είμαστε πια μια μεγαλούτσικη παρέα, οι επισκέπτες στο blog. Πρόκειται λοιπόν για τον πιο...πυκνοκατοικημένο φάρο στην ελληνική επικράτεια!

Georgios Giannopoulos είπε...

Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον το blog σου.

Πρέπει να έχει πολύ ενδιαφέρον να ασχοληθείς με τον εαυτό σου μια τέτοια εμπειρία (πέρα της μελέτης του θαλασσοκόρακα)!

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτη ομορφιά.
Γιώργο συγχαρητήρια για τη προσπάθεια, ελπίζω κι εγώ κάποτε στην Ελλάδα να δουν την προστασία της φύσης με διαφορετικό μάτι.
Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να περάσω τέτοιες στιγμές.

Λάδι για τη γεννήτρια σου φέρανε?

Καλή συνέχεια!
Κατερίνα - Μυτιλήνη

Ανώνυμος είπε...

Εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη είδαμε το χειμώνα μόνο στα σκοτωμένα χρώματα της φύσης, μέσα στη ζεστή αχλή ενός ατέρμονου φθινοπώρου. Αλλά και παραέξω, πήγα στη λίμνη Κερκίνη και το τοπίο ήταν κι αυτό ένα περίεργο κράμα σκούρου και ζέστης. Εκεί είδα τα πουλιά και δεν ξέρω αν έπρεπε να έχουν ήδη αναχωρήσει για τα βόρεια, ή αν ξεχάστηκαν κι αυτά εδώ μαζί με μας που αναμασούμε ότι ο χειμώνας δε θα φανεί πια.

Ανώνυμος είπε...

Γιώργο, αν δεν καίει λάδια, μην φοβάσαι για την γεννήτρια. Αν ναι, τότε σκέψου ότι ένα οποιοδήποτε λάδι, πχ. Ελαιόλαδο, θα μπορούσε πιθανός να βοηθήσει. Χμ, αν έχεις φυσικά.

Δημήτρης