Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007



Το μπουρίνι πέρασε χτες κι από την Ψαθούρα. Με την ταραχή μου από την επίσκεψη της φώκιας χτες, δεν έγραψα τίποτε γι’ αυτό. Ο νοτιάς αρχίνισε να λυσσομανάει από προχτές το βράδυ. Τα πάντα σφύριζαν και βούιζαν, δεν μπορούσα να περπατήσω έξω. Τη νύχτα, το μεγάλο χάλκινο συρματόσκοινο της γείωσης που κρέμεται από την κορφή του φάρου ελεύθερο, άρχισε να πάλλεται πέρα δώθε και να κάνει ένα διαολεμένο θόρυβο πάνω στη σύνδεσή του με τον τοίχο. Με το πρώτο φως (χτες) ο νοτιάς, μαλακωμένος πια, έφερε τελικά μια δίωρη γλυκιά βροχή. Το καλύτερο δώρο για όλα τα ζωντανά που ζουν πάνω στο νησί, φυτά και ζώα. Από κάπου πολύ βαθιά μέσα μου, από τον κόσμο των ενστίκτων μου φαίνεται, ανέβηκε και με πλημμύρισε ολόκληρο μια επιφανειακά ανεξήγητη ικανοποίηση. Μετά, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι κεραυνοί, επίσης από πολύ βαθιά μέσα μου, σίγουρα από τον κόσμο των ενστίκτων, ένας επιφανειακά ανεξήγητος φόβος με πλησίασε. Τα χρειάστηκα. Θυμήθηκα τις ιστορίες που μούλεγε ο φαροφύλακας για κεραυνούς που τα είχαν κάψει όλα «κι ευτυχώς που δεν ήμασταν μέσα τότε, αλλιώς...». Πέρασαν όμως χωρίς κακό. Το μεσημέρι ο αέρας καταλάγιασε, η ατμόσφαιρα λαγάρισε και βγήκε ο ζωοδότης. Μια λαμπερή και διάφανη ανοιξιάτικη μέρα.
Έστρεψα στο νότο. Τα Ερημονήσια ήρθαν για πρώτη φορά τόσο κοντά μου, και, λες και μεγάλωσαν, πλημμύρισαν το τοπίο με τους όγκους τους. Το Πιπέρι, τα Γιούρα, δίπλα, η Κυρα Παναγιά από πίσω, το Ξερό, η Αλόννησος, σε απόσταση αναπνοής. Όλα στο πιάτο. Όλο το Αρχιπέλαγος των Βορείων Σποράδων αμφιθεατρικά και γω να το κοιτάζω από το πίσω κάθισμα.
Γύρισα στο βορά. Ο Άθωνας εμφανίστηκε στο βάθος, για δεύτερη φορά μετά από 19 μέρες που ‘μαι εδώ, στεφανωμένος βέβαια με τη νεφοκορόνα που σπάνια αποχωρίζονται τα ψηλά βουνά. Η βροχή άνοιξε το δρόμο στο φως κι έκανε όλο το βορειοδυτικό Αιγαίο να μοιάζει πιο οικείο, πιο φιλικό, πιο κοντινό. Πιο στα μέτρα του ανθρώπου.
Σήμερα πάλι χάθηκαν όλα. Βροχή, συννεφιά κι αέρας όλη μέρα.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ήθελα να εκφράσω κι εγώ την υποστήριξή μου σ' όλη αυτή την ενέργεια! Ευχομαι καλά κουράγια γι' αυτές τις μέρες με τις καταιγίδες και την κακοκαιρία! Θα πρέπει να'ναι ζόρικα!
Κάθε φορά που διάβάζω ττις καταχωρήσεις σας + βλέπω τις φωτο νομίζω πως βρίσκομαι κι εγώ εκει, σ' έναν διαφορετικό, πιο αγνό κόσμο!

Καλή συνέχεια στη δουλειά σας!

Νέλλη

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορεί! Εκτός από παθιασμένος επιστήμονας πρέπει να είσαι και λογοτέχνης...

Afroditi είπε...

Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανακάλυψα το blog σας.
Την τελευταία φορά που ήρθα στην Αλόνησσο δε χόρταινα να παρατηρώ μαυροπετρίτες,γερακίνες και αγριοκάτσικα.Δυστυχώς,παρά τις ατελείωτες βαρκάδες προς αναζήτηση δεφινιού ή φώκιας δε στάθηκα τυχερή.
Σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού μου ήταν η επαφή με τους ανθρώπους της Mom.Τους υποστηρίζω και τους θαυμάζω απεριόριστα,όπως άλλωστε και εσάς.

Με εκτίμηση
Αφροδίτη Βεργίδου-Θεσσαλονίκη

Agni είπε...

Gia sou Giorgo,
xairetismous apo thn Evia, den eimaste makria! Foverh douleia kaneis ekei, kai fantazomai pos einai na eisai monos me tetoia kakokairia. Shmera kai edo se'mas, sthn Voreia Evia xalase o kosmos apo vroxh! Gia thn fokia..ti na po, ego perimeno toso kairo na do kamia, poy lene oti kai se'mas erhontai, alla tetoia tyxh den eiha mehri tora.
Kouragio kai kalh synexeia!
Agnh

Neraida είπε...

Υπέροχο! Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Το αγαπάω πολύ το blog σου! Το διαβάζω και αναπολώ το νησάκι μου, την αγαπημένη Αλόννησο. Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας τις μοναδικές σου εμπειρίες.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κ. Κατσαδωράκη, έχετε διαβάσει το βιβλίο "Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε" του Μόατ Φάρλεϋ ενός ...ακριβώς σαν κι εσάς "τρελού" βιολόγου; Οι καταστάσεις που ζείτε, οι θαυμάσιες περιγραφές σας και τα τόσο όμορφα διατυπωμένα συναισθήματα που έχετε την καλωσύνη να μοιραζόσαστε μαζί μας, μου θύμησαν τις αντίστοιχες δικές του περιπέτειες! Νάσαστε πάντα καλά!

Sterna hirundo είπε...

Καλημέρα Γιώργο,
Πραγματι συγκλονιστική εμπειρία αυτή με τη φώκια. Εχω νιώσει παρόμοια όταν είδα αγριόγιδο στο Φρακτό, δελφίνια πηγαίνοντας από Λέσβο - Σαμοθράκη αλλά & με αρκετές ορνιθοπαρατηρήσεις.
Οποτε & αν έχεις χρόνο, φαντάζομαι θα ενδιαφέρει αρκετό κόσμο & εμένα μαζί
η καταγραφή των ορνιθοπαρατηρήσεων σου, τώρα μάλιστα που η μετανάστευση είναι στο φόρτε της.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Γιώργο,
Χαίρομαι πολύ που όλα πάνε καλά μέχρι στιγμής. Είναι ωραίο να ξεκινάω την ημέρα μου διαβάζοντας το blog σου. Ελπίζω να έχεις και άλλες όμορφες επισκέψεις. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια.
Αλέξανδρος

lighthouse.life είπε...

@Νέλλη ευχαριστώ. Η φύση (περιλαμβάνοντας και όσα ανθρώπινα είναι φύση) είναι ένα μέτρο αλήθειας και αγνότητας (που δεν μας κάνει εμάς αγνούς αυτομάτως βέβαια).
@afroditi πράγματι οι άνθρωποι της ΜΟμ κάνουν καταπληκτική δουλειά.
@anonymous Ναι τόχω διαβάσει πριν από χρόνια το Never cry wolf το θυμάμαι όμως μόνο σε γενικές γραμμές. Πιο πολύ θυμάμαι ότι ήταν δώρο από αγαπημένο πρόσωπο.
@Sterna hirundo Ναι έχεις δίκιο, αλλά προσπαθώ να βάζω πράγματα σχετικά κατανοητά και από τους μη μυημένους στην ορνιθοπαρατήρηση. Θα γράψω πάντως και για τα πουλιά.

lighthouse.life είπε...

@Ελλη, γεια σου. Παραθέτω εδώ ξανά τα ευρήματά σου που είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα για το όνομα (γιατί τα έβαλες εκεί πίσω) Ευχαριστώ πολύ:
"Γιώργο στις 19/3 μίλησες για ανδεσίτες. Στο webster's βρήκα στο λήμμα Αr-so-ite: a dark grey porous rock consisting of trachyandesite, containing phenοcrysts of andesine...που νομίζω συνδέεται με το όνομα ARSURA- L' ARSURA.
Eπίσης στο λεξικό του Δημητράκου, στο λήμμα ψάθυρμα:η εντός χωνευομένων μετάλλων ξένη ουσία, η καθιστώσα ταύτα εύθραυστα.
Ακόμη ψαθυρός=ψαφαρός και ψαφαρή =αμμώδης παραλία εν αντιθέσει προς το άλς."
Μπορεί να μη σημαίνουν τίποτε όλα αυτά , αλλά εγώ ταξίδεψα απόψε στην Ψαθούρα και σε ευχαριστώ που "μ' έδωσες το ωραίο ταξίδι".
Να είσαι πάντα καλά!
Έλλη

Ανώνυμος είπε...

Γιώργο, η Ψαθούρα είναι γνωστή και από μια άλλη ιστορία. Ο ανθρωπολόγος Zapotec οργάνωσε μια αρχαιολογική αποστολή στο Αιγαίο με το ωκεανογραφικό σκάφος Cormorano ψάχνοντας για μια βυθισμένη πόλη την οποία μετά από πολλές περιπέτειες κατάφερε να ανακαλύψει δίπλα στο νησάκι Ψαθούρα.
Δυστυχώς όλα αυτά δεν συνέβησαν στην πραγματικότητα αλλά στη φαντασία του ιταλού σχεδιαστή comics Massimo de Vita που δημοσίευσε το 1982 στο περιοδικό Topolino μια 58σέλιδη ιστορία με τίτλο "La citta di Psathura" (η πόλη της Ψαθούρας)και με κεντρικούς ήρωες τον Μίκυ και τον Γκούφη. Η ιστορία ξαναδημοσιεύτηκε σε 7 ακόμη χώρες, όχι όμως στην Ελλάδα.
Τάσος Λ.

lighthouse.life είπε...

@Τάσο Λ. ευχαριστώ πολύ. Πάρα πολύ ενδιαφέρον ετούτο. Θα το βάλω κάποια στιγμή στο blog.