Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΚΙΡΚΩΝ


Χτες, φυσικά ήταν η μέρα του Βαγγελάκη.
Στον πουλόκοσμό μου όμως, χτες ήταν η μέρα των Μύχων. Από τα χαράματα, μπουνάτσα είχε, άρχισαν να μαζεύονται, ο Θεός ξέρει από που, και να πετούν σε μικρές ομάδες ξυστά πάνω από τα κύματα, σε μια ζώνη περί τα 300 μέτρα μακριά από την ακτή του νησιού. Από καιρό σε καιρό τα σμήνη εφορμούσαν στη θάλασσα απότομα, ο ένας μετά τον άλλο. Αφού έτρωγαν κάτι από την επιφάνεια του νερού (πλαγκτόν; γόνο;), πέταγαν αλλού κάποιοι, οι υπόλοιποι ακολουθούσαν και το πράγμα επαναλαμβανόταν. Όλα σιωπηλά. Πάνω από 300 μέτρησα τελικά. Μερικές δεκάδες γλάροι παρακολουθούσαν από κοντά και πέταγαν κι αυτοί πότε πότε στα σημεία του μεγάλου τσιμπουσιού, αλλά δεν προσπαθούσαν να φάνε κάτι. Προφανώς δεν έβρισκαν κάτι που να τους ενδιαφέρει. Κάποιες Καλικατζούνες κοιτούσαν απορημένες και συνέχιζαν τις βουτιές τους για ψαράκια. Γύρω στις 11 η μεγάλη κινητικότητα σταμάτησε, τα πουλιά έκατσαν διάσπαρτα δώθε κείθε, αλλά στις ίδιες περιοχές και το ένα σχετικά κοντά με το άλλο, παρατεταγμένα σχεδόν πάνω σε κάτι γυαλιστερές τεθλασμένες ζώνες στην επιφάνεια του νερού σαν ζώνες θαλάσσιων ρευμάτων, και συνέχισαν μέχρι τις 4 μμ ήσυχα το φαί τους, βουτώντας συνεχώς τα ράμφη τους εν είδει κουταλιών στην επιφάνεια της θάλασσας, προφανώς τρώγοντας κάτι. Μετά άρχισαν σιγά σιγά να φεύγουν. Είχαν φύγει όλοι μέχρι τις 6μμ.

Η νύχτα έπεσε με τέλεια μπουνάτσα, γλυκειά και με ένα μισοφέγγαρο υγρό και νοσταλγικό.
Σήμερα το πρωί όμως όταν ξύπνησα, στις 7πμ, φυσούσε γραίγος 6-7 μπωφόρ και η θάλασσα φουρτουνιασμένη. Βγήκα έξω και τι να δω; Το νησί ήταν γεμάτο μεταναστευτικά όλων των ειδών: Λευκές και Κίτρινες σουσουράδες, Καρβουνιαραίοι, Τσαλαπετεινοί, Σταχτοπετρόκληδες, Ασπροκωλίνες.
Το μάτι μου έπεσε όμως στο κέντρο του νησιού, που, σκουροκαφέ σιλουέτες κάθονταν ακίνητες πάνω στις αστοιβές και περίμεναν: πάνω από 12 Καλαμόκιρκοι. Με το που με είδαν σηκώθηκαν, όλοι κι άλλοι τόσοι. Ακόμη πιο πολλοί φτερούγιζαν από πάνω. Ο άνεμος συνέχισε αμείωτος όλο το πρωί. Πολλά μικροπούλια, άρχισαν να κάθονται στα απάνεμα μέρη. Αντίθετα οι Καλαμόκιρκοι, στην πλειοψηφία τους αρσενικοί (9 στους 10) και οι επίσης πολύ εντυπωσιακοί αρσενικοί Στεπόκιρκοι άρχισαν να περνούν ένας ένας, σε παρέλαση μπροστά από το φάρο με κατεύθυνση προς βοριά. Πολλοί τα κατάφερναν και συνέχιζαν πάνω από τη θάλασσα. Άλλοι μόλις έφταναν στο βορεινό ακρωτήρι, έκαναν μεταβολή και ξαναγυρνούσαν πίσω (και φαντάζομαι ξαναπροσπαθούσαν μετά). Μέτρησα πάνω από 90 από τους πρώτους και 15 από τους δεύτερους. Και απέξω αλλά και μέσα από το παράθυρο του φάρου απόλαυσα τα υπέροχα αυτά αρπακτικά από κοντά, γιατί με τέτοιο αέρα δεν ήταν δυνατόν να κάνω μετρήσεις, έτσι πέρασα πολύ χρόνο μέσα. Το σούρουπο πήγα στο νότιο τμήμα του νησιού με την ψηλή και πυκνή βλάστηση από αγριελιές και σχίνα. 10-12 Καλαμόκιρκοι πετούσαν από πάνω. Ξαφνικά δόθηκε συναγερμός και ξεπετάχτηκαν από τα σύδεντρα ίσαμε 76 Καλαμόκιρκοι που είχαν ήδη φτάσει και θα περάσουν τη νύχτα στο νησί (μάλλον).
Το συνεργείο από το MEGA που ήταν να έρθει σήμερα για να πάρει συνέντευξη από τον «ερημίτη», έφτασε στον Άγιο Κωνσταντίνο και γύρισε πίσω. Δεν θα υπήρχε τρόπος να φτάσουν από Αλόννησο στην Ψαθούρα. Το χειμώνα η Ψαθούρα δεν ξέρει από προγραμματισμό.
Οι κίρκοι αντίθετα δεν έχουν να επιστρέψουν πουθενά. Και συνεχίζουν.

9 σχόλια:

gerasimos είπε...

Ωραία η φωτογραφία. Ελπίζω ότι τα πολλά πουλιά που κατέφθασαν στην Ψαθούρα θα κουτσουλήσουν ανελέητα τους τηλεδημοσιογράφους που θα θελήσουν να πάρουν συνέντευξη από τον 'ερημίτη'.

Unknown είπε...

Καλημέρα
Μας έχεις τρελάνει, πρώτα με την ιδέα σου και έπειτα με όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα (Σουσουράδες, καρβουνιαραίοι, σταχτοπετρόκληδες κλπ που δεν τα ξέρω και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τα γνωρίσω ποτέ, απο το γραφείο πού, με δική μου ευθύνη, έχω καταδικαστεί.
Συνέχισε και ποιός ξέρει, ισως κάποτε να γίνω πουλί και να κατοικίσω και εγώ εκεί.
Καλό κουράγιο...

Ανώνυμος είπε...

Δε θέλω να γίνομαι πικρόχολος αλλά μου τη σπάνε λίγο αυτοί που λένε:
"Τυχερέ Γιώργο" ή "Θα ήθελα να ήμουν εκεί..".
Ιδού η κάθε Ψαθούρα της Ελλάδας ιδού και το πήδημα παιδιά.
Όποιος έχει τα (αρ)κότσια ας ακολουθήσει τη διαδρομή του Γιώργου και ελάχιστων άλλων.
Και δε μιλάω μόνο για την Ψαθούρα...
Πράξεις θέλει ετούτος ο τόπος. Γιατί από λόγια είμαστε ταλεντάρες.
Κι εσύ Γιώργο κάνεις πράξεις.
Και τα λόγια για αυτές σου τις πράξεις θα πρέπει να είναι πάντα λίγα... και καλά.
Καλή δύναμη και πάλι.
Χάρης Παπαγεωργίου

Ανώνυμος είπε...

kalispera giwrgo. mpika sto site sou prin mia vdomada peripou otan enas filos mou esteile to link.
Apo tote parakolouthw tin kathe mera! gia mena auto pou exeis epilexei na kaneis einai kati poli simantiko.
Se olous tous allous anthrwpous pou zoune allou tipou epiloges, xwmenoi mesa sto beton ayti i asxolia pairnei 2 diastaseis: 1 prwti einai i "adiafori" kai i 2h einai i "epiki". sinithws i mera i diki mou xekinaei apo tis 9 kai ftanei mexri tis 10 se mia etaireia diafimistiki. Pantelis elleipsi kai apousia epafis me aera, fisi, dromous estw kai polis. xemitame meta tis 10 kai tote aplws pernoume mia ipopsia tou exwterikou perivallontos. an ipirxe girw girw mia giala den tha mas ekane kammia diafora! eheh!
Diavazontas tis selides sou einai mia pragmatiki apodrasi estw kai me mia ennoia pseudaisthisis! kali dinami k kali sinexeia!;-)

30aris είπε...

Καλημέρα Γιώργο.

Εντυπωσιακό θέαμα να βλέπεις τόσα πουλιά από απόσταση αναπνοής. Και μάλιστα αυτά τα εκπληκτικά αρπακτικά. Εσύ, βέβαια είσαι συνηθισμένος :0)

Συγχώρεσε την άγνοιά μου: Δεν έχω ξανακούσει για αρπακτικά να συγκεντρώνονται σε μεγάλους αριθμούς σε ένα μικρό νησί και να πετούν παρέα μαζί.

Ή, μάλλον, ψέματα, το έχω ξανακούσει, αλλα σε... μύθο. Κάπου είχα διαβάσει πως όσες Στυμφαλίδες Όρνιθες, τα αρπακτικά με τα χάλκινα νύχια και ράμφη, γλίτωσαν από τον Ηρακλή πέταξαν στα "νησιά του Άρη", όπου τα συνάντησαν οι Αργοναύτες στον δρόμο προς την Κολχίδα. Ο μύθος, νομίζω, έλεγε πως οι Αργοναύτες κατάφεραν να τα διώξουν χτυπώντας τις ασπίδες τους με τα δόρατα και τα ξίφη.

Βλεποντας το «απειλητικό» ύφος του γερακιού στη φωτογραφία, μπορώ εύκολα να φανταστώ πως θα ένιωθε κάποιος «αρχαίος» αν έβλεπε ένα σμήνος από αυτά να πετούν γύρω του...

Λες τα "νησιά του Άρη" να ήταν μικρά νησιά όπου συγκεντρώνονταν αρπακτικά, όπως η Ψαθούρα;;; Χμμμ... εδώ που τα λέμε, η Ψαθούρα δεν είναι και μακρυά από την αρχαία Ιωλκό. Και μάλιστα είναι στο δρόμο προς την Κολχίδα (Μαύρη Θάλασσα)!

(Εκτός και αν τα "νησιά του Άρη" ήταν απλά... βραχονησίδες επάνω στην μεταναστευτική οδό, στον Βόσπορο πχ, όπου έβρισκαν καταφύγιο τα αποδημητικά. ακολουθούμενα από τους θηρευτές τους, γεράκια, αετούς κλπ).

Και πάλι συγχώρεσε την άγνοιά μου έτσι;

P.S. Τελικά θα δούμε τη συνέντευξη με τον "ερημήτη";;;;

Odysseas είπε...

Γιώργο, εξαιρετική η φωτό του καλαμόκιρκου!

aqua είπε...

Φαντάζομαι την εικόνα που μας περιγράφεις μ'όλους αυτά τα πουλιά-επισκέπτες που είχες το πρωί.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές στη φύση νομίζω είναι ο άνθρωπος ο επισκέπτης (ενοχλητικός μάλιστα !) που μπαίνει στο σπίτι τους απρόσκλητος.
Γιώργο περιγράφεις τόσο ποιητικά και με τόση αγάπη ,
που "ταξιδεύεις " κι εμάς.
Να'σαι καλά!
Καλή δύναμη!

lighthouse.life είπε...

@gerasimos Δε θάρθει κανείς λόγω καιρού, ούτε το επόμενο ΣΚ.
@gily το birdwatching είναι φάρμακο. Διάβασε το σημερινό ποστ.
@χάρης Συμφωνώ απολύτως με το ότι τα λόγια πρέπει να είναι λίγα. Αλλά μην είσαι τόσο σκληρός Χάρη. Πολλοί κάνουν πράγματα ζόρικα και λένε ναι σε προκλήσεις. Απλώς δεν έχουν blog για να το κάνουν γνωστό.
@ira για διάβασε και συ το σημερινό ποστ για το birdwatching!
@30aris Ναι μαζεύονται όπου τους λάχει αν τύχει και τα καθηλώσουν οι ανέμοι όπως αυτά εδώ. Στη μετανάστευση γίνονται πολλά. Δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά έχει υπολογιστεί ότι 1 στα 3 ως 1στα 6 πουλιά πεθαίνει στη διάρκεια της μετανάστευσης (αλλά μπορεί και να κάνω λάθος). Ναι ναι, αυτά που γράφεις για τις Στυμφαλίδες ταιριάζουν απολύτως στην Ψαθούρα. Πολύ ωραία σκέψη.

Sterna hirundo είπε...

Καλησπέρα,
Καθώς είχα πάει να παρακολουθήσω μεσοχειμωνιάτικες καταμετρήσεις στην Στυμφαλία - λέω να παρακολουθήσω γιατί ουσιαστικά τις έκαναν άλλοι πιό έμπειροι - σχετικά με τις Στυμφαλίδες Ορνιθες υπάρχει η εικασία ότι αυτές ήταν ένα είδος συγγενικό με τη Χαλκόκοτα η Threskiornis aethiopicus (ή ίσως η Geronticus eremita) & φώλιαζαν στο βόρειο άκρο της λίμνης.
Τα είδη αυτά δεν ζουν εδώ & αιώνες πια στην Ελλάδα & ιδιαίτερα το δεύτερο κινδυνεύει άμεσα με εξαφάνιση.