18 Μαρτίου 2007

Χτες το βράδυ, συζήτηση, παρέα και κρασάκι με τα δυο παιδιά από το "Κ". Σήμερα όλη η μέρα αφιερώθηκε σε συζητήσεις, συνεντεύξεις, ξενάγηση στο νησί και φωτογραφήσεις. Έχω βάσιμες ελπίδες ότι το άρθρο θα έχει καλό κείμενο και ωραίες φωτογραφίες. Θα δούμε. Παρόλα τα άρθρα, τα ρεπορτάζ και την -ανέλπιστη- δημοσιότητα που πήρε αυτή η δράση, -και χαίρομαι πολύ γι' αυτό- αυτό το blog μου δίνει τη δυνατότητα χωρίς μοντάζ και διάμεσους να επικοινωνώ άμεσα με ένα ορισμένο κοινό. Τα μηνύματα που μου έρχονται είναι πολλά, αλλά είναι σίγουρο ότι ο συνδυασμός φάρος, νησί, απομόνωση, χειμώνας, τρελλός βιολόγος, "πουλάει" στα μέσα. Ξέρω ότι κάτι τέτοια η αδηφάγα καθημερινότητα των media, τα έχει για καθημερινό κολατσιό και τα καταπίνει αμάσητα. Δεν ξεχνώ όμως ούτε στιγμή, ότι η δουλειά και ο αγώνας που χρειάζεται για την προστασία της φύσης, του τοπίου, των ειδών και των βιοτόπων στην Ελλάδα είναι μακρύς. Δεν ξεκίνησε χτες και δεν θα τελειώσει αύριο. Η μεγάλη πρόκληση που (εμείς κι όλοι οι συνοδοιπόροι μας) αντιμετωπίζουμε στη χώρα αυτή είναι μέσα στο σύντομο αυτό διάστημα της τρελλής μεταβατικής ρευστότητας που περνάμε, να κατορθώσουμε να κρατήσουμε κάποιες φυσικές περιοχές απείραχτες και αλώβητες για μας και τα παιδιά μας. Και αυτό, πιστέψτε με, θέλει πολύ δημιουργικότητα, τόλμη, επιμονή και αφοσίωση. Είναι τόσες οι φαινομενικά αξεπέραστες δυσκολίες που έχει να αντιπαλέψει κανείς στη σύγχρονη παράλογη και απρόβλεπτη Ελλάδα που ο αγώνας για τη σωτηρία της φύσης θέλει γερά στομάχια, όλο το ελληνικό διαμόνιο που μας απέμεινε και άφθονη πίστη και αφοσίωση. Παράλληλα όμως η άμεση επαφή με τα άγρια κι ανυπόκριτα πλάσματα και η δουλειά στη φύση κρύβει πολλές συγκινήσεις και έντονες εμπειρίες που μπορεί να στηρίξουν όσο τίποτα άλλο, μια "γεμάτη" και "πλούσια" ζωή.

Βγήκα σήμερα το βράδυ το βράδυ έξω από το φάρο, και προσπάθησα να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα από το φωτισμένο παράθυρο να κάθεται και να γράφει τις γραμμές αυτές στο τραπέζι της κουζίνας. Κι ολόγυρα η θάλασσα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.