16 Μαρτίου 2007

Σήμερα όλη μου, σχεδόν, η μέρα αφιερώθηκε σε ένα συνεργείο, δυό άτομα, ένας δημοσιογράφος κι ένας οπερατέρ, που ήρθαν για να με "τραβήξουν", από την τηλεόραση του Αντέννα. Μου έφεραν επιτέλους και το λάδι της γεννήτριας και μερικά ακόμη φαγώσιμα για να μη μου λείψουν. Ήρθαν όμως χωρίς να έχουν πάρει άδεια από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού για να τραβήξουν πλάνα από το εσωτερικό του φάρου και του φαρόσπιτου, (θεωρείται βεβαίως, και είναι, εσωτερικό στρατιωτικής εγκατάστασης), και είδαν κι έπαθαν με άπειρα τηλεφωνήματα για να πάρουν τελικώς την άδεια για να βιντεοσκοπήσουν το εσωτερικό του φάρου. Πιέστηκαν εκείνοι, μου μετέδωσαν το άγχος τους και μένα. Το τι τελικώς έφτιαξαν θα μπορέσετε να δείτε μάλλον στις αυριανές ειδήσεις των 20:οο αλλά θα σας το επιβεβαιώσω όταν μου το κάνουν και αυτοί, αύριο. Θα προσπαθήσω να μπω στο blog πριν από τις 20:00, για να ενημερώσω όσους θα ήθελαν να το δουν, αν τελικώς δεν προβληθεί αύριο, ώστε να μη χάνετε το χρόνο σας. Ελπίζω να μας αρέσει το μοντάζ που θα κάνουν τελικώς.

Καθώς έφευγαν, η θάλασσα ήταν σχεδόν λάδι, και τα ψαροκάϊκα έριχναν δίχτυα δίπλα στα βράχια των Καλικατζούνων, υπό το θαυμάσιο φως του ήλιου που έσβυνε ρόδινα πίσω από το Πήλιο. Στάλαξε γλύκα, μέλι στην ψυχή μου με την εικόνα αυτή. (Ας υπήρχε κι η ντιζελομηχανή). Θα μπορούσε νάταν 20, 50, 100, 1000, 3000 χρόνια πριν, η θάλασσα η αιώνια, ο άνθρωπος που αγωνίζεται, ο ήλιος, τα βράχια, οι Καλικατζούνες.

Το άγχος που με είχε δηλητηριάσει πέταξε. Επέστρεψα στο φάρο ν' αλλάξω λάδια στη γεννήτριά μου.