12 Μαρτίου 2007

Η μετανάστευση των πουλιών είναι χαραγμένη μέσα μου σαν ένα από τα γοητευτικότερα γεγονότα της φύσης. Από τότε που φοιτητής, με την ομάδα μελέτης των νησιών του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλεύαμε την άνοιξη στη δυτική μεριά της Νάξου. Τώρα ξαναζώ εδώ τέτοιες στιγμές. Με το που κόπασαν οι άνεμοι σήμερα, άρχισε να ζωντανεύει το νησί με φωνές και πετάγματα: καρβουνιάρηδες, τσιροβάκοι, τρυποφράχτες, μαυρολαίμηδες, κίρκοι, ένας πετρίτης, γερακίνες, σφηκιάρηδες, σταχτοτσικνιάδες, κοκκινοσκέληδες και πλημμύρα από δεντροφυλλοσκόπους. Όπου κι αν κοιτάξεις πετάνε πουλιά. Και αν είναι μαγεία να γεμίζει η αυλή σου ξαφνικά τόσα πολλά πουλιά, άλλο τόσο γοητευτικό είναι όταν τα βλέπεις κάποια στιγμή, ιδιαίτερα τα πιο μεγάλα από αυτά, να παίρνουν ύψος και να παίρνουν πορεία προς το βορρά, πάνω από την αφιλόξενη θάλασσα, και να χάνονται σιγά σιγά από το βλέμμα. Που πάνε; ποια μοίρα τα περιμένει; Δεν ξέρω αν ήταν ο ίδιος εκείνος που φωτογράφισα και σας έδειξα τις προάλλες, αλλά χτές βρήκα τα φτερά από έναν φρεσκοσκοτωμένο τσαλαπετεινό πάνω στο μονοπάτι. Προφανώς, ο δερβέναγας, το τσιχλογέρακο, τον έπιασε στον ύπνο. Το ταξίδι τέλειωσε γιαυτόν. Και οι άρχοντες της νύχτας, οι αρουραίοι βγήκαν από τις τρύπες τους στο σκοτάδι και αποτέλειωσαν το κουφάρι. Γιατί τίποτα δεν πρέπει να πάει χαμένο στο νησί αυτό της ανέχειας. Και ο θάνατος των διαβατάρικων πουλιών είναι η ζωή, το μάννα εξ ουρανού για αυτούς που μένουν. Τώρα είναι η εποχή των παχειών αγελάδων. (Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τη μετανάστευση μπορείτe να επισκεφθείτε τοn διαδικτυακό τόπο της Ορνιθολογικής στο : www.ornithologiki.gr )