Επιτέλους φτάσαμε! Σαλπάραμε τη μόνη μέρα που είχε μαίστρο 6 μποφόρ αν και τις προηγούμενες μέρες -αλλά και σήμερα- είχε μια καταπληκτική μπουνάτσα. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω και είμαι τόσο κουρασμένος σήμερα. Από τις επτά το πρωί προσπαθούσαμε με τον Βασίλη να στήσουμε την επαφή με τον ελληνικό δορυφόρο για να έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Τελειώσαμε στις 5 το απόγευμα. Τώρα όλοι έφυγαν. Οι δυο υπεύθυνοι του φάρου, ο Γιώργος και ο Κώστας, από το Πολεμικό Ναυτικό. Ο καπετάν Πάνος Δενδρινός κι ο καπετάν Κωστής Πανέρης από τη ΜΟm, η Σόνια από την Πορτογαλία, ο Βασίλης Λαρυγγάκης ο ηλεκτρονικός από τη Σκόπελο που μου έστησε τη δορυφορική σύνδεση.
Μόνος στο φάρο, γράφω στο τραπέζι της κουζίνας. Έξω ο Ωρίωνας και το φεγγάρι που ανατέλλει. Πάνω από το κεφάλι μου οι έξι ακτίνες του φαναριού που λάμπουν ίσαμε 17 μίλια μέσα στο σκοτάδι. Ο Βαγγελάκης κι η Βάλια πέταξαν με το αεροπλάνο δίπλα μου το απόγευμα: Αλεξανδρούπολη-Αθήνα, πάνω από τη Σκύρο. Ο Βαγγελάκης με χαιρέταγε όταν πετούσαν από πάνω μου. Τον έβλεπα.
Ένα πράσινο ματάκι με κοίταξε μέσα από τη χαραμάδα ανάμεσα στις μάυρες πέτρες από λάβα : ναι οι καλικατζούνες είναι εδώ και κλωσσάνε τα αυγά τους και προσέχουν τα μικρά τους. Ο παράδεισος σκοτείνιασε. Αύριο θα πω τα πράγματα με τη σειρά. Καλό ξημέρωμα.