ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Ε λοιπόν οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι. Στην αρχή ήρθε ο ΑΝΤΕΝΑ· τους έκανε ένα διάλειμμα, μια μέρα εξαιρετική μπουνάτσα. Την επόμενη μέρα ήρθε το ΚΑΠΠΑ. Τους έκανε επίσης εξαιρετική μέρα και ο καιρός χάλασε αμέσως μόλις έφυγαν. Για δεκαπέντε μέρες έκανε μπουρίνια και ούτε ένα πλεούμενο δεν μπορούσε να πλησιάσει στο νησί. Χτες ήρθε το MEGA. Αν και το συγκεκριμένο συνεργείο είχε προσπαθήσει να έρθει και το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και είχαν γυρίσει πίσω λόγω φουρτούνας, χτες τους έκανε μια εξαιρετική μέρα-και νύχτα- με μια θαυμάσια μπουνάτσα. Απόλαυσαν ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα με μια θάλασσα λάδι, και στη συνέχεια μια υπέροχη πανσέληνο να υψώνεται πάνω από μια ασημιά σα γυαλί θάλασσα ενώ ούτε μια ριπούλα αέρα δεν ανακάτευε την ατμόσφαιρα. Ήταν τέσσερις άνθρωποι και ο βαρκάρης που ήρθαν. Έφυγαν στις 10 η ώρα τη νύχτα, στην απόλυτη ηρεμία, αφού ψήσαμε στα κάρβουνα τέσσερις αστακούς που είχε φέρει ο βαρκάρης (είπαμε, έχουν και οι ερημίτες τα τυχερά τους. Βεβαίως εμένα με ενδιέφερε πολύ το πως καθαρίζουμε και σπάμε τον αστακό αφού ψηθεί, μια διαδικασία που δεν είχα δει ποτέ).
Το απόγευμα, γύρω στις 4μμ, λίγο πριν έρθουν, ανεβασμένος στην ταράτσα του φάρου για να κάνω μετρήσεις απόλαυσα ένα μοναδικό θέαμα: 5-6 δελφίνια είχαν έρθει σε απόσταση λιγότερο από 200 μέτρα από την ακτή και κολύμπαγαν ψαρεύοντας, ενώ καμιά δεκαριά καλικατζούνες, έξι ασημόγλαροι και γύρω στους 15 μύχους τα ακολουθούσαν ανά βουτιά προσπαθώντας να επωφεληθούν από την ανακατωσούρα που προφανώς επέφεραν στα κοπάδια των ψαριών. Το θέαμα μεσ’ στη σιγαλιά -ακούγονταν πότε πότε κάποιες φωνές από γλάρους αλλά τίποτε άλλο- με τις κατάμαυρες γιαλιστερές πλάτες των δελφινιών να εμφανίζονται σαν μαύρες καμπύλες με πτερύγια και να ξαναβουτούν γλυκά στο νερό περικυκλωμένα από τα συγκεντρωμένα θαλασσοπούλια θα μου μείνει αξέχαστο.
Με το που έφυγε το τηλεοπτικό συνεργείο, που μου έφερε επιτέλους βενζίνη, ξαναβρέθηκα μονάχος στη σιγαλιά της νύχτας. Αφού κανόνισα μερικές πρακτικές λεπτομέρειες ξαναβγήκα έξω να απολαύσω το σκηνικό.
Πως είναι δυνατόν να μεταδώσει κανείς με λόγια το απόλυτο αυτό συναίσθημα της ενότητας και της ολότητας που αισθάνεται κανείς σ’ ένα μικρό κι επίπεδο «θαλασσινό» κομμάτι γης στη μέση του πελάγου, μια νύχτα που η θάλασσα είναι απόλυτα γαληνεμένη, τόσο που δεν ακούγεται ούτε καν ο παραμικρός ήχος από το κύμα που σκάει στην ακτή και είναι όλα τόσο λαμπερά φωτισμένα από μια ολόγιομη σελήνη;
Πως είναι δυνατόν να μεταδώσει κανείς την αίσθηση αυτής της απόλυτης ηρεμίας που καθόλου δεν είναι, αν και έτσι ακούγεται, απόλυτη ερημία; Γιατί με ένα ανεξήγητο τρόπο, το φως που εκπέμπει η σελήνη, ο ουράνιος θόλος που, όλος δώρο στα μάτια σου σε σκεπάζει από ορίζοντα σε ορίζοντα αλαφρώνοντας κι όχι βαρύνοντάς σε, το ασημένιο καθρέφτισμα στη θάλασσα και οι σιλουέτες των δέντρων και των θάμνων βουτηγμένες στο αργυρόχρωμο αυτό ημίφως, σου δίνουν την αίσθηση ότι εσύ, ο παρατηρητής είσαι ένα με τον κόσμο. Είναι μου φαίνεται η στιγμή που αισθάνθηκα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ότι είμαι ένα με το σύμπαν. Ένα μικρό, τόσο δα κομματάκι, δυο μάτια μιας ψυχής που είναι εκεί και δεν είναι μόνη της. Αισθάνθηκα να κοιτάω τον ουρανό και να είμαι ένα με τον ουρανό.
Νύχτα με πανσέληνο του Απρίλη. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και γράφω. Αλλά το μυαλό μου, δυο μάτια που βγαίνουν έξω από το φάρο, απομακρύνονται και με κοιτούν απέξω από το φωτισμένο παράθυρο της κουζίνας. Βλέπω τον εαυτό μου μέσα να προσπαθεί να γράψει δυο λόγια στο πληκτρολόγιο για το μοναδικό συναίσθημα που μου ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι το μόνο φως που υπάρχει σε ακτίνα 25 μιλίων. Απέραντες υδάτινες επιφάνειες, νησιά, πλάσματα που κοιμούνται και πλάσματα που κυνηγούν, πλάσματα που πετούν με προορισμό που τους υποδεικνύουν τα γονίδιά τους, ένας απέραντος ζωντανός αλλά σιωπηλός κόσμος, λουσμένος στο φως της σελήνης.